تاندونیت: علل، علائم و روش‌های درمان

تاندونیت یا التهاب تاندون یکی از مشکلات شایع عضلانی-اسکلتی است که می‌تواند هر فردی را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد. این مشکل زمانی رخ می‌دهد که تاندون—بافت اتصال‌دهنده عضلات به استخوان—دچار التهاب یا آسیب شود. در این مقاله، به بررسی علل، علائم، روش‌های پیشگیری و درمان این عارضه می‌پردازیم.

این عارضه به التهاب یا تحریک تاندون گفته می‌شود که معمولاً ناشی از استفاده بیش از حد، حرکات تکراری یا آسیب مستقیم به تاندون است. این بیماری می‌تواند در نقاط مختلف بدن از جمله شانه، آرنج، مچ دست، زانو و مچ پا بروز کند. به‌طور مثال، این عارضه شانه یا آرنج در ورزشکاران و افرادی که فعالیت‌های تکراری انجام می‌دهند، شایع‌تر است.

علل تاندونیت

تاندونیت می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. فعالیت‌های تکراری: انجام حرکات تکراری مانند تایپ کردن، ورزش‌هایی مثل تنیس و گلف یا کارهای یدی سنگین می‌تواند فشار زیادی به تاندون‌ها وارد کند.
2. آسیب‌های حاد یا مزمن: ضربه مستقیم به تاندون یا استفاده مکرر و نادرست از آن می‌تواند باعث التهاب شود.
3. بیماری‌های زمینه‌ای: بیماری‌هایی مانند دیابت، روماتیسم مفصلی یا عفونت‌ها ممکن است خطر ابتلا به این عارضه را افزایش دهند.
4. وضعیت‌های بدنی نامناسب: ناهنجاری‌های وضعیتی یا استفاده نادرست از ابزارهای کاری می‌تواند فشار بیشتری به تاندون‌ها وارد کند.

علائم تاندونیت

تاندونیت معمولاً با علائم زیر همراه است:

• درد و ناراحتی در ناحیه آسیب‌دیده، به‌ویژه هنگام حرکت
• تورم یا قرمزی در اطراف تاندون
• حساسیت به لمس در ناحیه التهاب‌دار
• سفتی و کاهش دامنه حرکتی
• صدای کلیک یا ترک خوردن هنگام حرکت مفصل

انواع تاندونیت

این عارضه ممکن است در بخش‌های مختلف بدن ایجاد شود، از جمله:

1. تاندونیت شانه: معمولاً ناشی از التهاب تاندون‌های روتاتور کاف است و در شناگران و ورزشکاران پرتابی شایع است.
2. تاندونیت آرنج: شامل تنیس البو (آرنج تنیس‌بازان) و گلف البو می‌شود که به دلیل استفاده بیش از حد از عضلات ساعد ایجاد می‌شوند.
3. تاندونیت زانو: در ورزشکاران دو یا پرش شایع است و معمولاً به عنوان زانوی پرش‌کاران شناخته می‌شود.
4. تاندونیت مچ پا: بیشتر در دوندگان و افرادی که پیاده‌روی‌های طولانی انجام می‌دهند، دیده می‌شود.

پیشگیری

برای کاهش خطر ابتلا به این عارضه ، رعایت نکات زیر ضروری است:

• گرم کردن قبل از فعالیت: تمرینات کششی و گرم کردن عضلات قبل از فعالیت‌های بدنی می‌تواند از آسیب‌های تاندونی جلوگیری کند.
• استفاده صحیح از تجهیزات: استفاده از ابزارهای مناسب و تنظیم شده به جلوگیری از فشار غیرضروری بر تاندون‌ها کمک می‌کند.
• استراحت کافی: جلوگیری از انجام حرکات تکراری و استراحت دادن به عضلات و تاندون‌ها ضروری است.
• تقویت عضلات: انجام تمرینات قدرتی منظم می‌تواند از آسیب‌های تاندونی جلوگیری کند.

روش‌های درمان 

درمان این عارضه بسته به شدت و محل التهاب متفاوت است. برخی از روش‌های رایج درمان عبارتند از:

1. استراحت: کاهش یا توقف فعالیت‌های مسبب درد می‌تواند به تاندون زمان لازم برای بهبودی را بدهد.
2. استفاده از کمپرس سرد یا گرم: کمپرس سرد برای کاهش التهاب و کمپرس گرم برای بهبود جریان خون مؤثر است.
3. داروها: مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن می‌تواند درد و التهاب را کاهش دهد.
4. فیزیوتراپی: تمرینات کششی و تقویتی تحت نظر فیزیوتراپیست می‌تواند به بهبود عملکرد تاندون کمک کند.
5. تزریق کورتیکواستروئید: در موارد شدید، تزریق کورتون به ناحیه التهاب‌دار ممکن است درد را تسکین دهد.
6. درمان‌های جراحی: در صورت عدم بهبود با روش‌های غیرجراحی، ممکن است جراحی برای ترمیم یا برداشتن تاندون آسیب‌دیده ضروری باشد.

جمع‌بندی

تاندونیت یک بیماری شایع اما قابل پیشگیری و درمان است. شناخت علائم و اقدام به موقع برای درمان می‌تواند از بروز مشکلات جدی‌تر جلوگیری کند. اگر درد یا التهاب تاندون برای مدت طولانی ادامه دارد، بهتر است با یک پزشک متخصص مشورت کنید. مراقبت‌های صحیح و رعایت نکات پیشگیری می‌تواند به حفظ سلامت تاندون‌ها کمک کند و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.