زالی به طیف وسیعی از اختلالات که ناشی از کاهش یا عدم وجود ملانین‌پیگمنت است اشاره دارد. این بیماری از نظر شدت متفاوت است و اغلب باعث ایجاد پوست و موی سفید و مشکلات بینایی می‌شود. این بیماری می‌تواند برای هر فردی رخ دهد اما شیوع آن برحسب منطقه جغرافیایی متفاوت است. در کشورهای جنوب صحرای آفریقا از بین ۵۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰ نفر یک نفر مبتلا به این بیماری است و برخی دیگر از گروه‌ها این نرخ بین ۱۰۰۰ تا ۵۰۰۰ در هر نفر است، در اروپا و آمریکا از بین ۱۷ هزار تا ۲۰ هزار نفر یک نفر مبتلا به این بیماری است.

علائم آلبینیسم یا زالی:

• پوست: قابل تشخیص ترین شکل آلبینیسم یا زالی منجر به سفیدی موها و پوست بسیار روشن در مقایسه با خواهر و برادرهای آن فرد می‌شود. رنگ پوست و رنگ مو می‌تواند از سفید تا قهوه ای باشد و ممکن است تقریبا همانند والدین یا خواهر و برادر بدون آلبینیسم یا زالی باشد.
• کک مک
• خال، یا بدون رنگدانه (خال بدون رنگدانه به طور کلی صورتی رنگ است)
• لکه‌های بزرگ مانند کک مک
• آفتاب سوختگی
• مو: رنگ مو می‌تواند از بسیار سفید تا قهوه ای باشد. افراد آفریقایی یا آسیایی که آلبینیسم یا زالی دارند ممکن است رنگ موهایشان زرد، قرمز یا قهوه ای باشد. رنگ مو ممکن است در اوایل بزرگسالی یا با قرار گرفتن در معرض مواد معدنی موجود در آب یا محیط زیست تیره شود و با افزایش سن نیز تیره‌تر گردد.
• رنگ چشم: مژه و ابرو اغلب کم رنگ است. رنگ چشم می‌تواند از آبی کم رنگ تا قهوه ای متفاوت باشد و ممکن است با افزایش سن تغییر کند. کمبود رنگدانه در قسمت رنگی چشم‌ها (عنبیه) موجب می‌شود تا حدودی شفاف شود. این بدین معنی است که عنبیه چشم نمی‍‌تواند به طور کامل از ورود نور به چشم جلوگیری کند. از این جهت، ممکن است چشم‌هایی با رنگ‌های بسیار روشن در بعضی از نورها به رنگ قرمز ظاهر شوند.
• بینایی: اختلال بینایی یک ویژگی کلیدی در همه انواع آلبینیسم یا زالی است. مشکلات چشمی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

-حرکت غیرارادی و سریع چشم به جلو و عقب (نیستاگموس)

- ناتوانی هر دو چشم برای تمرکز در یک نقطه جهت‌گیری می‌شود یا ناتوانی در حرکات هماهنگ هردو چشم(استرابیسم یا لوچی

-دوربینی یا نزدیک بینی شدید)

 -حساسیت به نورفتوفوبیا

- انحنای غیر طبیعی سطح جلویی چشم یا لنز داخل چشم (آستیگماتیسم)، که موجب بروز تاری دید می‌شود

رشد غیرطبیعی شبکیه، که نتیجه آن کاهش بینایی است.

تشخیص آلبینیسم:

تشخیص این بیماری معمولا از هنگام تولد کودک و با توجه به ویژگی‌های ظاهری خاص آن مشهود است. با بررسی مو، چشم و پوست کودک می‌تواند از کمبود یا عدم وجود ملانین در آن مطلع شد. نوع چشمی این بیماری هم از طریق معاینه چشم توسط چشم پزشک امکان پذیر است. هم‌چنین به کمک آزمایش الکترو دیاگتیک هم گاهی برای کمک به تشخیص آن استفاده می‌شود. برای این آزمایش، الکتروهای کوچکی را به پوست سر می‌چسبانند تا ارتباط چشم به بخشی از مغز را که در کنترل بینایی نقش دارد، بررسی کنند.