یک روش کم تهاجمی است که می تواند به کاهش درد گردن، بازو، پشت و درد پا ناشی از اعصاب نخاعی ملتهب به علت تنگی نخاعی یا فتق دیسک کمک کند.

داروها به فضای اپیدورال تزریق می شوند، که یک منطقه پر از چربی بین استخوان و کیسه محافظ اعصاب نخاعی است. تسکین درد ممکن است چندین روز یا حتی سالها طول بکشد. هدف این است که درد را کاهش دهید تا فعالیت های عادی و برنامه فیزیوتراپی را از سر بگیرید.داروی استروئیدی در تزریق اپیدورال مستقیماً وارد فضای اپیدورال ستون فقرات می‌شود. مایع دیگری، داروی بی‌حسی و یا محلول آب نمک، نیز گاهی اوقات برای شستن و خارج کردن واسطه‌های التهابی از اطراف ناحیه منشأ درد به استروئید اضافه می‌شود.فضای اپیدورال مملو از چربی و رگ‌های خونی، کیسه سخت شامه (دورال) را احاطه می‌کند. این کیسه نیز نخاع، ریشه‌های عصبی و  مایع مغزی ـ نخاعی را دربرمی‌گیرد که ریشه‌های عصبی در آن شناورند.در تزریق اپیدورال معمولاً مایعی حاوی کورتیزون (استروئید) و داروی بی‌حسی (لیدوکائین یا بوپیواکائین) و یا آب نمک به کار برده می‌شود.

استروئید، یا کورتیزون، معمولاً به عنوان عامل ضد التهاب تزریق می‌شود. التهاب یکی از مولفه‌های اصلی بسیاری از کمر دردها است که کاهش آن بالطبع تسکین درد را به دنبال خواهد داشت. تریامسینولون استوناید، دگزامتازون و استات متیل پردنیزولون از جمله استروئیدهای پرکاربرد هستند.لیدوکائین یا زایلوکائین یک داروی بی‌حسی موضعی با اثرگذاری سریع است که درد را به طور موقت آرام می‌کند. اثر دیگر داروی بی‌حسی مورد استفاده، بوپیواکائین، دوام بیشتری دارد. اگرچه این داروهای بی‌حسی موضعی در اصل برای تسکین درد استفاده می‌شوند، اما به مثابه شوینده نیز عمل می‌کنند و با رقیق کردن عامل‌های شیمیایی یا ایمنی شناختی از شدت التهاب می‌کاهند.    آب نمک برای رقیق کردن داروی بی‌حسی یا رقیق کردن عامل‌های شیمیایی یا ایمنی شناختی و در نتیجه کاهش التهاب تزریق می‌شود.

مزایای تزریق اپیدورال:

• تسکین موقت یا طولانی‌مدت درد.
• کاهش موقت یا طولانی‌مدت التهاب در منطقه‌ای از ستون فقرات که باعث ایجاد درد در بیمار می‌شود.
• افزایش توانایی فرد برای انجام فعالیت‌های روزمره که در اثر درد قبلاً دچار اختلال شده بودند.
• کمک در تشخیص دقیق منبع درد. این مورد در بیمارانی کاربرد دارد که به چندین عارضه هم‌زمان مبتلا هستند.

آمادگی برای تزریق اپیدورال کودال:

بیمار به شکم بر روی تخت دراز می‌کشد. یک بالش نرم در زیر ناحیه شکم قرار می‌گیرد تا استخوان خاجی را بالاتر از حد معمول بیاورد.

• تزریق بی حسی:

پزشک با استفاده از تزریق بی ‌حسی موضعی، پوست و سایر بافتهای محل تزریق، قاعده استخوان خاجی (نزدیک دنبالچه sacral hiatus) را بی حس میکند.

• وارد کردن سوزن:

پس از بی حس شدن این ناحیه، پزشک سوزن نازکی را از طریق سوراخ خاجی به فضای اپیدورال کودال هدایت میکند. فضای اپیدورال کودال فضای بازی در استخوان خاجی است که ریشه های عصبی تحریک شده در آن قرار دارند.

• تزریق ماده حاجب:

از طریق سوزن، محلول حاجب (برای ایجاد کنتراست) تزریق میشود. پزشک با استفاده از فلوروسکوپ (نوعی دستگاه تصویربرداری) مطمئن میشود که نوک سوزن در موقعیت درستی در فضای اپیدورال قرار گرفته است.

• تزریق دارو:

پس از تایید موقعیت سوزن، ماده استروئید تزریق میشود. این دارو به ریشه های اعصاب تحریک شده رسیده و به آرام شدن درد بیمار کمک میکند. هنگامی که درمان تمام شد، پزشک سوزن را خارج کرده و محل تزریق را پانسمان میکند. بیمار پس از یک تزریق کاهش قابل توجهی در درد احساس مینماید. برخی بیماران ممکن است نیاز به چندین مرتبه تزریق داشته باشند تا از مزیت این درمان بهره ببرند. تزریق اپیدورال در تنگی کانال نخاعی و در صورت تزریق داروهای خاص دیگری در درمان چسبنگی های ناشی از اعمال جراحی باز بسیار موثر است. پس از تزریق، بیمار جهت ارزیابی واکنش منفی به دارو تحت بررسی قرار می‌گیرد.

آیا تزریق استروئید اپیدورال خطر دارد؟

تزریق استروئید اپیدورال (ESI) یک درمان غیر جراحی مناسب برای درمان برخی از بیماری ها محسوب می شود. خطرات احتمالی مرتبط با قرار دادن سوزن شامل خونریزی، عفونت، واکنش های آلرژیک و آسیب عصبی و فلج (نادر) می باشد.

عوارض جانبی کورتیکواستروئید ممکن است سبب افزایش وزن، احتباس آب، سرخ شدن (گرگرفتگی)، نوسانات خلقی یا بیخوابی و افزایش سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت شود. هر گونه بی حسی یا ضعف عضلانی در بازو یا پا آسیب دیده است شود (شبیه به بی حس شدن صورت که پس از کار دندانپزشکی تجربه می شود.

بیماران تحت درمان با بیماری های مزمن (مثلا بیماری قلبی، دیابت، آرتریت روماتوئید) یا افرادی که نمی توانند موقتا داروهای ضد انسداد را متوقف کنند، باید با پزشک شخصی خود برای ارزیابی خطر مشاوره کنند.